Otranto Şatosu kitap yorumuna başlamadan önce söylenmesi gereken en önemli şey 18. yüzyılda yazılmış olması. İlk gotik roman olarak kabul edilmesi. Evet şimdi yoruma geçebiliriz.
Otranto Şatosu Kitap Yorumu
Otranto Prensi Manfred’in oğlunun ölümü ile başlayan kitap daha sonrasında tamamen yazılmış olmak için yazılmış hissi veriyor size. Çok saçma diyaloglar okuyacaksınız. Gereksiz. Bir yere bağlanmayan. Kitabın yazım tarzında da bir gariplik var ama. Çözemedim. Farklı bir yazarmış Horace Walpole. Zaten aslında yazar değil. Politikacı, antikacı vs. vs.
Ne okudum?
Bilmiyorum.
Sevdim mi?
Bilmiyorum.
Azgın 2 erkeği okumak gotik mi?
Sanmıyorum.
Saçmalıklar, tesadüfleri okumak gotik mi?
Hayır!!!
Evet kitabı aslında diyaloglarla okusanız da pek bir şey kaybedeceğinizi düşünmüyorum. Defalarca elime alıp bıraktığım, ilk gotik roman olarak kabul edildiğinden doalyı heyecanla okumaya başlayıp bitsin artık lütfen dediğim bir kitap oldu Otranto Şatosu.
Ben bu kitabı bir çok gotik romanla kıyaslanması gerektiğini düşünüyordum -okuyana kadar.
Hayır.
Kıyaslanmamalı. Evet sonrasında gotik türünde yazan yazarlara yön göstermiş olabilir Horace Walpole fakat kesinlikle ne yapılmaması gerektiği konusunda göstermiştir bu yolu. Acımasız mıyım?
Evet.
Aslında bu kitabı gotik olarak nitelendirmek pek de yerinde bir davranış değil. Çünkü okuduğum hiçbir gotik roman Otranto Şatosu’na benzemiyor.
Fazla, çok fazla tesadüf var. Tam eliniz ayağınız boşalacak dibine kadar gotik, korku ögelerini göreceğinizi düşündüğünüz noktada öyle bir tesadüf ögesi oluşuyor ki kitabı kapatmamak için zor tutarsınız kendinizi. Bir önceki paragrafta şahit olup tanıştığınız kadarakter bir kaç paragraf sonrasında size aslında tesadüften öte bir benzerlik olduğunu söylüyecek. Beni en üzen tesadüf ise Theodore’nin Papaz’ın oğlu olması. Çok saçma.
Karakterlerin diyaloglarından sonraki anlatımlarda da problemler var. Kimin neden öyle düşünüdüğünü anlayamıyorsunuz. Prenses ve yardımcısının arasında geçen diyalogları Wattpad kitapları gibi.
Beğenmedim. Hiç beğenmedim. Kitabın öveceğim ter yeri karakterleri iyi anlatmış. Kimin nasıl bir ruh hali içinde olduğunu anlayabiliyorsunuz ya da ben bu kadar gömmek istemediğim için iyi olduğunu düşünüyorum. Karar sizin.
Otranto Şatosu kitap yorumunu bitirmeden şunu söylemek istiyorum ki gotik türünü, karanlık kitapları seviyorsanız Otranto Şatosu’na büyük beklentilerle başlamayın. Hayal kırıklığına uğrarsınız benden söylemesi.
Kitapla kalın.
İlginizi Çekebilir: 20 Atmosferik Gotik Roman
Otranto Şatosu
Yazar: Horace Walpole
Çevirmen: Zeynep Bilge
Yayınevi: Can Yayınları
Sayfa Sayısı: 136
“Gotik” terimini edebiyat alanında ilk kullanan kişi olarak bilinen Walpole, 1764’te kendi özel basımevinde hazırladığı Otranto Şatosu’nun toplumda nasıl karşılanacağını kestiremediği için, kitabı XVI. yüzyıldan kalma İtalyanca eski bir elyazmasının çevirisi olarak sundu. İlk baskının kapağında “Otranto Aziz Nicholas Kilisesi Kilise Heyeti Üyesi Onuphrio’nun yazdığı İtalyanca aslından William Marshal tarafından çevrilmiştir” ibaresi vardı. İkinci baskıdaysa ne çevirmen adı vardı, ne de yazar.
Şöyle der Walpole bir mektubunda: “Uyandığımda o düşten anımsadığım tek şey, kendimi bir Ortaçağ şatosunda görmemdi (benim gibi kafası Gotik hikâyelerle dolu biri için bu mekân çok doğal sayılır); hayli yüksek bir merdivenin en tepesinde, tırabzanın üzerinde son derece büyük bir zırhlı el gördüm. O akşam oturdum ve ne söyleyeceğimi, ne anlatacağımı bilmeden yazmaya koyuldum. Yazdıkça hikâye gelişti, benim de hoşuma gitmeye başladı (üstelik politikadan başka bir şey düşünebildiğim için de çok seviniyordum); kısacası kendimi öylesine kaptırdım ki, kitabı iki aydan kısa sürede bitirdim.”
