Bir Neil Gaiman klasiği, Kıyamet Gösterisi…
Nasıl ve nereden başlamam gerekiyor inanın bilmiyorum. Bu kitap nasıl anlatılabilir ki? Nasıl bir eleştiri yapılabilir?
Amerikan Tanrıları ile tanıdığım bir yazar oldu Neil Gaiman. Oradaki kurgunun bir benzeri de burada var. Yine aynı noktalarla engin hayal gücünün ürününü gözler önüne sermiş ve bu sefer yalnız da değil. Yanında büyük üstat Terry Pratchett var.
Aklımda hep şu soru vardı. Karakter isimlerini koyarken acaba kimin fikri ön planda oldu? Sen bunu dedin bende bunu diyeyim diye tartışmışlar mıdır? Sürekli kahkaha attıklarını düşünüyorum.
Kitabın anlatım tarzını Otostopçunun Galaksi Rehberi’ne de benzetebiliriz. Oradaki gibi uçuk ve alaycı bir tavır var. Evet, ben bu tür uçarılığı çok seviyorum. Küçük yaramaz bir çocuğu dinliyormuşuz gibi. Olmayacak şeyleri olmayacak örneklerle anlatmak zor bir şey olsa gerek ki çok nadir bu tür şeylerle karşılaşıyoruz. Belki de taklitler aslını yaşatır geçerli bir durum olduğu içindir.
Kıyamet Gösterisi’nde de ilahi varlıklarla bir yolculuğa çıkıyoruz. Bu sefer kıyameti koparmak için. Karakter fazlalığı biraz kafa karıştırsa da hikayenin akışına ayak uydurabildiğiniz zaman ara geçişler sizi zorlamayacaktır. Kendinizi iki ustanın kaleminin akışına bırakın ve arkanıza yaslanıp bu kitabın keyfini çıkarın.
Olayların akışını Neil Gaiman okuyan birisi hemen tahmin edecektir. Okumayanlar için ise kesinlikle başlangıç kitabı olabilir. İki ustanın da dünyasına adım atılabilecek bir eser.
Biraz kitaptan bahsedecek olursak, kıyamet dört gün sonra kopacaktır. Yıllar, yıllar ve yıllardır iyi anlaşan Aziraphale ve Crowley bizi oradan oraya sürükleyip duracak. Aziraphale bir melek, Crowley ise düşmüş bir melek. Yılan silüetinde. Hatta daha da fazla tanıtmak istersek şöyle diyebiliriz: Adem ve Havva’nın elmayı yemesini sağlayan yılandır kendisi. Evet, evet taa oralardan gelmiş bu kitaba. Bu iki kafadar her ne kadar kıyamet fikrinden hoşlanmasa da güçlerini birleştirerek kıyametin kopması için çalışmak zorundadırlar. Ne de olsa emir büyük yerdendir. Ama her şey doğacak olan Deccal’in yanlış aileye verilmesiyle karman çorman oluyor.
Hikayemiz bu şekilde ilerliyor. Sizi sıkmadan. Sizi fazlasıyla eğlendirerek. Çünkü Âdem’in kurmuş olduğu çete olan Onlar sizi çok eğlendirecek. Aziraphale ve Crowley’in ortaklığı sizi çok şaşırtacak. Megatron biraz kafanızı karıştıracak. Çünkü o Tanrı’nın sesi değil. Tanrı’nın adına konuşan bir ses. Siyasi parti sözcüsü gibi düşünün. Tüm bunları bir kenara bırakırsan sırf Neil Gaiman ve Terry Pratchett için bile okunabilecek bir roman Kıyamet Gösterisi.
Kitabın içinde birbirinden güzel göndermeler de mevcut. Zaten bu iki yazar gönderme yapmadan rahat duramazlar. Bu kitabı mutlaka sessiz bir ortamda okumaya çalışın. Tüm benliğinizle kitabın içinde gezinin. Size gösterilen her sokağa girin. Her köşe başında olanlara göz atın. Hiçbir şeyi kaçırmayın.
Kitapla kalın.
“Can sıkıcı bir durumdu bu. Yanıt Kitap’ın bir yerlerinde olmalıydı. Yalnız şöyle bir sorun vardı ki, Kehanetler’i anlamak için, zihni çapraz bulmaca sözlüğü gibi çalışan son derece zeki, yarı deli bir on yedinci yüzyıl cadısı gibi düşünmeniz gerekiyordu…”
Sayfa 80
“‘Sakin ol, sakin ol,’ diye mırıldandı Aziraphale. Küçük mutfağına gidip kendine bir fincan kakao yaptı ve derin derin nefes aldı.”
Sayfa 98
“Newt’in gönül limanına Anathema’ya dair birtakım fikirlerin demirlediği doğruydu; aslında sadece demirlemekle kalmamış, Newt onları bakıma almış, altındaki midyeleri kazıyıp güzel bir boya yapmış ve yeniden donatmıştı…”
Sayfa 192
Çevirmen: Niran Elçi
Yayınevi: İthaki Yayınları
Sayfa Sayısı: 416
